Peygamber Efendimizin türbedarı

Peygamber Efendimizin türbedarı,Osmanlıyı çok sevmektedir.Osmanlı der başka bir şey demezmiş.Cemal Öğüt hoca,bu pir-i fani zata Osmanlıyı neden bu kadar çok sevdiğini sorar.Bu pir-i fani olmuş,nurlu adam şu cevabi verir.’Osmanlıyı sevmem için bir hatıram bile bana yeterde artar bile’ der.
Cemal Öğüt hocanın ısrarı üzerine anlatmaya başlar:
1915 yılı haccına Hindistan ulemasından bir zat da gelmişti.Bu zat,hem alim ,hem de deruni dünyası zengin bir Allah dostu idi.Hacdan evvel, Resulullah’ı ziyaret için Medine-i Münevvereye gelmişti.Kendisiyle tanıştık, uzun sohbetler ettik.Fakat bir türlü gözünün yaşı gönlünün kederi dinmiyordu. Bu hüznün günlerce devam ettiğini görünce sebebini sordum:
-Burası cennet bahçesi, Resulullahın mescidi, mekanı, makamı…Neden bu ziyaret sizi sevindirmiyor? Yoksa gözünüzden akan sevinç gözyaşlarımı?
O mübarek zat, gözyaşları daha da çoğalarak şu cevabı verdi:
-Keşke göz yaşlarım gönlümün sevinçlerini yansıtmış olsaydı!Maalesef öyle değil… Bana bunca yıl sonra, nasip oldu, o Güzeller Güzelini ziyarete geldim. Yanında, yakınında özlem giderecektim.Fakat müşahede ettim ki Resulullah makamında değil…Acaba gerçekten müşahedem doğru mu? Öyleyse Resulullah niçin burada değil? Yoksa benim kalp gözümü körelmiş? Resulullahın varlığını neden hissedemiyorum? Hangi hatam, hangi günahım onunla olmaya, onunla dolmaya engeldir? İşte Medine-i Münevvereye geldim geleli bu düşüncelerle perişanım.
Hindistan’dan gelen bu alim zat sözlerini bu şekilde bitirir. Türbedar hayretler içerisinde kalmıştır. Ne diyeceğini bilemez. Hadise gerçekten şaşırmayı gerektirecek kadar karışıktır. Bir kişi ta Hindistan’dan Resulullahı müşahede ederken nasıl olur da kabrinin başında onu müşahede edemez. Bu işin içinde kesinlikle bir şeyler vardır ama nedir?
Bin bir düşünce içinde bu Hintli alime bir şeyi söylemeden yanından ayrılır türbedar. Yine bu düşünceler içerisinde akşam geç vakit yatağına uzanır. Rüyasında Resulullahı görecektir. Gün boyu kafasını meşgul eden düşünceler şimdi Resulullahın açıklamaları ile izale olacaktır. Resulullah türbedara şunları söyler:
-Evet hissedilen doğrudur. Ben şimdi Medine’mde değilim, ÇANAKKALE’DEYİM… Çok zor durumda olan asker evlatlarımı yalnız bırakmaya gönlüm razı olmadı. Şimdi onlara yardım ediyorum.
Türbedar kafasındaki soruların cevabını, hem de bizzat türbenin gerçek sahibinden almıştır.